Media Maraton Pontevedra 25

 Pois outra molladura mais en Pontevedra...

 

 Media maratón clásica pero que para min hoxe vai como adestramento e deberes para o obxectivo de finais de novembro. Despois de dous meses de sequia, parece que esta media esta gafada, e chove ainda creo que choveu menos do que decian as previsións. 

Como sempre vir a Pontevedra é un placer, hoxe viñamos con todo organizado, asi que viaxe rápido, vir, correr e a comer con Uxia.

O Sr 4.0, levamos unha semana co dorsal na casa, pero non tiña imperdibles... 

hai que poñerlle o dorsal :)

 A primeira en arrancar é Marian, que vai facer os 10 km, e ainda que ven cos deberes na cabeza, hoxe non é mais que un adestramento de calidade para ela. Xa lle digo no quentamento, 

-vai tranquila, chove!, 

 

e chove cando sairon os 10 km!,  

non pasa nada, eu sei que ten a capacidade para facer un bo tempo; con dorsal e o seu bule-bule vaino a facer de cine. 

O de sempre!, teño que rebaixarlle a tensión, animala e facer de PTP, xa en carreira vexoa pasar no km1 e no km3,  xa me dou conta que cando nos atopemos na meta, vaime a dar unha sorpresa co seu tempo final..  a ver como xestiona os últimos quilómetros de carreira, pero sei que o vai facer ben.

 xa nos veremos en meta, pero agora toca ir o noso, que empeza a media maraton.

 

Como sempre na saida, moitos compañeiros, Oscar que en principio ia a vir comigo a 5:00 ata donde chegue decide, creo que moi ben pola sua parte, que vai arrancar mais amodo e apretar o final. Moi boa decisión pola súa parte porque chegou a meta cun sorriso, e eso é o mellor que pode pasar o cruzar a liña de chegada.

Diana a nosa compañeira de btt... 

O quentar antes da saida crúzome con Agus, e empezamos a falar dos nosos próximos maratóns, e os dous imos o mesmo, facer una adestramento. Dime que vai a 4:50 e como Oscar xa me deixara libre, digolle que lle compro o ritmo, 

-veña! vou contigo que me gusta.

Arrancamos, chove e non deixa de chover, hai que ir saltando charcos e rios pola estrada, o primeiro quilómetro como en tódalas carreiras, o zig-zag é inevitable, eu vou detras de Agus pero imos un pouco rápidos, o segundo xa me leva co gancho, e cando vexo que me salta o garmin a 4:30, digolle:

- Vai en paz, compañeiro

 eu sigo, pero xa non quero baixar e tiro o previsto, 4:50 e intentando non mollar moito os pes.

A primeira volta pasa e vou controlando a compañeiros, o facer xiros de 180º podes ver como vai a xente, dar animos e saber como estan. Vexo a Oscar e gustame o que vexo, a un ritmo bo e con cara tranquila.

Pasamos pola pista no km 8, e tiramos para o paseo do rio, para dar o xiro e voltar a facer o percorrido, parece que deixa de chover e xa vas collendo o teu sitio, tes mais espazo e os charcos xa non te asaltan. De todolos xeitos, hoxe levaba as Vomero 18, que casi seguro non serán as que leve en San Sebastian, pero se cando empezamos a correr pesaban agora parece que levo medio quilo en cada perna de auga.

Os quilómetros van pasando, e unha vez que damos outra volta pola centro de Pontevedra e a súa subida, xa como sempre imaxino a distancia no meu patio de recreo,  canto queda, donde estou. Síntome ben, non teño sensación de fatiga, e ainda que como sempre o señor do mazo pode estar en calquer punto e supoño que en San Sebastian, andara buscandome, trataremos de non darlle opción.

Volvo a pasar por diante do estadio, km 18 e vexo a Josie e a Marian animando, unha mirada e esa sonrisa xa me da pista que o seu obxectivo esta conseguido, efectivamente cando miramos datos, unha MMP en 10k, agora tocara baixala outra vez.

Non apreto, sigo o ritmo establecido, hoxe o tempo para min non é importante, estou en deberes e ainda me quedaria outro tanto, estou contento co resutado da carreira, que mais se pode decir.

 

1:41:30 

FC, controlada

 e por suposto o da ducha, xa o deixamos para casa, como me acordo de Catedrais e a súa auga quente, hoxe debiamos de ser cincuenta nun vestiario para dez, asi que toca, secarse, poñer a roupa e ir a tomar o recovery.

Un detalliño que me caeu de sorpresa do amigo Oscar, unha camiseta do meu estilo, 

un can de palleiro como se debe

 

 E agora toca voltar para casa, a idea era pasar a tarde por Pontevedra, pero Uxia, a mais intelixente do grupo, dixo:

-madrugade, mollaros, correde, volvede e xantamos xuntos.

e asi foi

 

 

A secar!

 

Xa na casa, a miña 30º media maraton con dorsal