Once meses, unha semana e un dia na Vig-Bay

Corremos a Vig-Bay.

O camiño foi mais longo que uns 21095 metros...

 

Hoxe é un día especial, obxectivo cumplido con creces, pero éste paseo empezou fai once meses, cando nun whatsapp Marian dime que empezou a correr e que tiña que falar conmigo, que se propuxera un reto persoal para o vintecinco... 

Quedamos un día, e como non, a hora acordada, chovia e decidimos, empezar polo recovery, 

- quero facer unha media para o ano que ven, como o ves?

- poder pódese, pero hai que ir preparado, con sentido e cabeza, tes tempo mais que suficiente. 

bla, bla, bla, ela é unha Aries, e o de falar tenno interiorizado, eu o de escoitar funno adestrando tamen. Deixou de chover e veña, imos a dar unha volta a ria, e xa miraremos.

 Pouco a pouco e marcandolle o ritmo, os adestramentos e os deberes, fomos creando un habito, unha costumbre semanal, donde o progreso era tremendo, sempre a levei con mimo e sabendo en que fase estabamos, primeiro imos crear un fondo de armario e xa miraremos os tempos. Os dous fomos constantes e sabendo que o obxectivo era unha media.

Foron pasando as semanas, algún test de 5 e 10 k pasados con nota e de repente, esas distancias que o principio parecen inalcanzables, co tempo convírtense nun adestramento entre risas dun mércores calquera. 

Pasou a primavera, o verán e volvemos o otoño, algún dorsal, cousas pequenas para ir familiarizándose no mundo das carreiras... e xa empezamos a falar do obxectivo no que toca debutar. 

Decidimos a Vig-Bay, non é unha carreira facil, non é a mais cómoda, pero era a que decidiu Marian.

Todo calculado, empezamos o adestramento especifico a partir da volta de nadal, asi que planifico todo, tres días por semana e imos a chegar o 6 de abril como se debe. O noso obxectivo non é outro que acabar a proba, non imos a mirar o reloxo, nin imos ter ningunha presión, (eso era o que eu pensaba)

Con Uxia, tamen nos acompañou moitas veces, ainda que ela vai a outro ritmo e outros obxectivos.

 

O mais importante dos adestramentos, sempre lle expliquei a "alumna" que facemos deporte pola foto, por diversion, e sobretodo polo sagrado recovery.

 

Extensivos pola Coruña, esas carreiras donde te das conta que o traballo da resultado, e os resultados son o que buscas.

 

 

Cando toca sufrir, tamen se sufre.

 

o finalizar os adestramento, que sempre teñamos un sorriso!.

 

Moitos dias de chuvia, tarde, donde se demostra o compromiso

e despois de dez meses donde todo foi rodado, chegaron as últimas dúas semanas... 

Eu tiña unha viaxe planificada, Marian ten molestias nun xemelo, e por desgraza ten un pasamento dun compañeiro de traballo que lle descoloca, a ela a todos. Baixón e aqui empeza a miña labor psicolóxica, escoito, animo e intento tirar para adiante, pouco a pouco (domingo a domingo) vamos dando pasos e o que o principio de semana era un non vou a Vigo, foise convertindo en un "a ver que pasa",  chegamos o sábado e ata Uxia dime que ven con nós tamen.

Dia de carreira.

Imos para Vigo. Nervios e presión, eu teño claro que imos ben preparados para a carreira, pero a cabeza sempre manda, e ainda que hai sentimentos encontrados sei que Marian é unha loitadora, e unha vez que nos poñamos o dorsal, a cousa vai cambiar.

Uxia, poñendo o dorsal. Ela marchaba no coche para Baiona, a animar na chegada.

 

 

listos.

Para ser tan pequena, eres enorme amiga

Con Fran, esa foto ímola repetir dentro de nada na

 Maraton de Roma

A prima de Marian... estar con ela na saida, creo que lle axudou moito a desconectar dos medos previos a arrancar.

 e listo...eu vou de acompañante, pendiente de Marian e facendo a avituallador, e do que precise, ela so vai correr.

Saimos, empeza a nosa Vig-Bay, primeiro obxectivo, escapar dos altofalantes e do son que nos deixa retumbando nos timpanos o señor alcalde de Vigo..

Km 1, xa vai calor, quitamos chaqueta e seguimos.  Eu voulle contando todo o que precisa saber a alumna, ela vai collendo confianza, todas as preguntas quedaron en popa, 

-E se teño que camiñar? e se non podo? e se abandono? e se.. e se... 

-Ninguen che esta evaluando, ninguen che xuzga, ti corre e disfruta do dia.

 

Van pasando os minutos, e xa estamos na praia de Vao, voulle contando todo o que vai vir, o de ter o Desafio Cies e a Vig-Bay no curriculum dame esa experiencia no percorrido.

entramos na subida do circuito... 

 

 

chegamos arriba, dirixo a Mariana cara a sombra do circuito, parece que non pero o dia apreta de calor, doulle o primiero gel, e levolle auga para que vaia tomando pequenos sorbos. 

 

Esta todo pensado, o resultado xa se verá.

Cántolle e contolle os km, van pasando e seguimos ó ritmo establecido,  chegamos o dez casi sen darnos conta, e encaramos a baixada a praia America.

 -Vamos Marian, vas moi ben!... 

A partir de agora, xa pasamos a mitade da proba, xa imos descontando.. e imos visualizando o que nos queda co noso patio de recreo, unha ria. ir a pasaxe a voltar, estamos no botánico.. 

baixando a praia America

Seguimos, nótanse os km, a cabeza, o cansazo acumulado nesta última semana pero estamos xuntos nesto e non a deixo soa.

 

Baiona o fondo, ese é o noso obxectivo, estamos no 15, e como lle digo, para estes km adestramos, calquera pode comprar o dorsal e estar na liña de saida, aqui é donde se distingue os que van preparados dos que van de paseo, e nós estamos no primeiro grupo. 

A calor apreta, xa se nota e imos un pouco mais amodo, pero seguimos correndo, imos a entrar no Concello de Baiona...

 

 Xiramos a dereita e no 19, sigo o teu lado, e xa non te deixo parar, ainda que non fixo falta,  orgullosísimo de como levas a carreira. 

Non lle deixo de falar e dar ánimos, sei o que está pasando e como a súa cabeza ten que ser unha tolería de emocións.

Ver a Uxia animando tamen da un plus.

 

A miña media dividinna en catro partes, a ultima, unha vez pasado o 20.

A miña labor como adestrador pasou, aqui eres ti soa a que vai chegar a meta, non te deixo, pero esa entrada a meta é túa, disfruta porque é a primeira, sera inolvidable, e eu estou agradecido de ser parte de esta historia.

 

Campiona

 Hai mellor recovery que un baño na praia?

 

A mellor animadora de toda a carreira

O que hai que facer para que non te poñas de puntillas :):):)

Con Fran e Danae

 E despois de comer e beber...

 Toca despedirnos de Baiona

Que alegria ver esa cara feliz!

 pero a vida continua, hoxe toca recuperación, e xa pensamos na seguinte...