Os 21 do camiño 2025

A mellorar un pouco a media 

Unha carreira que tiña descartada pola dificultade para inscribirse, non me apetece xa pelearme por un dorsal tendo en conta que xa a teño no curriculum, pero de repente na última semana aparece un dorsal, e digo, xa que estamos!, pois imos a dar unha volta por Melide.

Obxectivo?, entre risas, baixar un segundo o tempo do ano pasado. Xa non me acordaba do dura que era esta media, pero por intentalo que non quede.

Como sempre, antes de arrancar moitos compañeiros e amigos

Fran, que ganiñas teño de repetir esta foto en Roma. Pero xa queda claro que eu e o meu daltonismo, non fai uniformidade, deixo ese negociado para Fran, que seguro iremos xuntos con mais estilo polas rúas de Roma.

Con Diego, (temos algo previsto para finais de xullo, pero non se pode decir por agora) e Adrián.

A carreira empeza as 18:30 desde Palas, e o mesmo percorrido que o ano pasado. 

Vou a ir tranquilo, pero cometo o error do ano pasado, o meu espiritu pouco competitivo cos demais, faime sair atrás e a saida de Palas é un embudo no que os dous primeiros quilómetros impide ir a un ritmo distinto o que marca o de diante. Pouco a pouco vou collendo ritmo, quedei con Fran de ir xuntos, pero non o vexo. 

Despois de facer unha volta por Palas para conseguir a distancia da media, collemos o camiño de Santiago que xa nos leva a Melide.

A paisaxe cambia e van pasando os quilómetros, e mais ou menos no sete, vexo a gorra de Fran por diante, e sigo, teño que collelo e sobre o nove, chego a súa altura, antes unhas risas cunhas rapazas que me pasan como uns avións baixando, "somos trialeras da baixada!!, en plano e subindo, xa non... " efectivamente no primeiro plano, quedaron en popa.

Cando chego a xunto Fran xa continuamos todala carreira xuntos, e grazas porque nas costas, a súa axuda foi moi importante.

Chegamos o km vertical, non sei que contaron nin desde donde, pero corremos sen parar e adiantando a moita xente, fíxose dura pero fíxose!.

Km 14, buff ! como costan as costas!, pero aqui xa empezo a xestionar, o que o principio entre risas era que queria baixar un segundo, xa se convirte nun obxectivo real. Controlando a distancia e o que queda, pasamos a saida da carreira dos 6 km e xa se sabe que o mais duro xa pasou, pero o peor sempre queda por diante, non hai outra, queda unha ria, o meu patio de recreo, as distancias e tempos sabidos pero chegar a Melide ten unhas costas que non son empinadas pero co bule bule que levan as pernas, fan que cada metro coste.

Van pasando as marcas de distancia, e ainda que me vou quedando do ritmo que me marca Fran, ten o detalle de esperarme para que poda recuperar no plano e nas baixadas. 

Na cabeza teño o tempo do ano pasado 1:53:18, e sei o que queda, e vou por diante, pero tampouco teño marxen para mirar a paisaxe. A miña cabeza dime que pode, o corazón que tire e as pernas que xa podiamos estar en Melide e descansar, pero quedan catro, e faltan vintectro minutos para facelo.

Vemos a Uxia animando na última baixada dura, a presbicia mátame!, o po dos corredores de diante non me da tranquilidade para poñer os pes, o terreo irregular, necesito eses cinco metros para ter a seguridade na baixada, cousas que antes non o notaba, agora van sumando ou restando.

Despois de pasar a ponte entramos xa en Melide, superamos o punto 19 e teño doce minutos e pico, para chegar a meta, apreto dentes e sigo a Fran

Chegamos a meta xuntos

o final 1:52:26, casi un minuto menos.

curioseando, comparativa de tempos do ano pasado e este.

 

Tempos oficiais

 

A medalla, a sumar cas de este ano.

e o recovery final...

moita terra!

Pois outra mais, a 28º media maratón con dorsal.

e agora a descansar un pouco no verán ou non,

 que nunca se sabe o que pensa esta cabeciña tola miña.