Ancares Cycling Marathon

 Unha loucura que saiu ben

 

 Esta historia empezou fai un mes nun dos nosos famosos recoverys, despois de acabar o triatlón de A Coruña, en Betanzos coméntame Oscar que veu unha carreira que podía ser interesante, pero que era moi dura. A miña resposta despois dun trago de cafe con xeo, foi:

- imos, non?

e despois dun trago a resposta de Oscar foi:

- Imos a morrer, é moi dura para o noso nivel, imos ter que empuxar a bici nas subidas, moitas subidas, non temos a piñonera axeitada, a altura dos Ancares, é moi cara a inscripción, o dez de agosto vai calor, hai que levantarse moi cedo... 

e a miña resposta foi:

- entonces imos, non?, que vai pasar se non acabamos?, que pasa se empuxamos a bici?, vas a conducir ti?,  os cartos son para gastar cos amigos! 

ese día seguimos a ruta, e o chegar a casa mirei a páxina do evento e vin o que nos esperaba. Pero a semente xa estaba plantada e o que me apetece é facer cousas que nunca fixera, cousas difíciles. Nas seguintes saidas xuntos, nos recoverys saia a conversación, imos non? a reposta era a mesma, imos a morrer, non!... pero a cada inconveniente sempre había unha resposta para ir, e a quinta ou sexta vez, xa lle dixen: 

-É a fin de semana do meu cumple, asi que eu vou, e xa te apunto a ti tamén.. e na inscripción o teléfono de urxencias do dous, será Uxia, ca orden de telo en modo avión, asi que tiñamos que chegar a meta. Non había volta atrás, feito e a cruzar os dedos.

Co glup no corpo, a verdade que un final de Xullo e principios de Agosto cun moi bo adestramento de bici e con ganas de que chegara o día.

Todo organizado e arrancamos para O Cebreiro... as previsións eran que ia moito calor, consello da organización que nos hidrataramos ben, que crema solar...

cinco da maña, había que ir a buscar o Sr Nogueira. Copiloto de dez!  antes de sair da ciudade xa estaba durmindo, menos mal que me gusta a música do meu coche :)

 Como iamos tan cedo para Ancares e tiñamos que coller a bolsa de corredor, e subir o Alto de Cebreiro, levamos o almorzo para tomar ali, o día ía ser duro asi que había que meterlle gasolina o corpo.

 Gustame ir con tempo os sitios, aparcar, estar ali, e unha vez que estas, almorzar con estas vistas, non ten prezo.

cortaventos agasallo da organización, a medalla había que gañala chegando a meta

 

  Co amigo Josi, el vai a longa, nós a curta que nos vai chegar

 Somos instagramers, e hai que darlle pienso o Sr 4.0

Con calma pero sen pausa, chega o momento de ir para a liña de saida. Encontrámonos con compañeiros do club, falamos, unhas risas e dan a saida as nove en punto.

 Saimos cara Pedrafita e temos casi 25 km de baixada, sorpréndenos a cantidade de pinchazos que vemos, o final concordamos que pode ser exceso de presión, altura e velocidade, porque a carretera esta perfecta e non é normal.. 

Baixamos a unha media de mais de 40 km/h os primeiros 20 km, cando no pelotón que iamos dime un compañeiro o pasar un guardia civil ,

 - acaba de decirnos que estamos fora de carreira? 

pois si, eu tamen escoitei o mesmo, dounos a risa a todos, pero claro, a xente tírase para abaixo como se non tiveran frenos, e nós, "ghardando das risas pas choras" 

No km 31 empeza o primeiro porto, Alto de Catroventos, casi que se agradece porque despois de estar avisadísimos da calor, unha baixada tan longa ata tiña frio, pouco durou !, uns metros para arriba e xa quentamos, quedan 10 km de subida e sen problema, poñemos o ritmo, o Garmin de Oscar vai chivando o que ven, visualizamos a subida e intentamos familiarizala, 

- é como a canteira, 

decimos para engañarnos e facela, claro que a facemos!, van pasando os quilómetros e cando quedan dous, Oscar que vai mais sobrado dime, vou tirar ata o avituallamiento e espero arriba, perfecto!.

No alto de Catroventos un bo avituallemiento, un par de vasos de cocacola , un pouco de sucre non ven mal e fresquiña como estaba, un placer. Falamos e decimonos, pois xa subimos o primeiro alto, mando un aviso a Uxia, e tirámonos outra vez para abaixo, espéranos o Portelo !

Despois dunha baixada por estrada chulisima, non hai fotos, porque xa bastante era mirar e non irme pola ladeira ( o meu vértigo sempre me empuxa o precipicio...)

chegamos abaixo e temos un tramo de falso llano, un placer poder ir tranquilo, falando e mirando donde estamos, facemos números do que queda e que realmente pensamos, nin tan mal !

 

No km 52 empezamos o porto  o Alto do Portelo. Son as once e xa apreta o calor, pero hai sombras, no medio da subida uns rapaces cunha mangueira mollan os ciclistas, un gusto... e Oscar outra vez dime o que queda para chegar arriba e decidimos subir cada un o seu ritmo, subimos a unha media do 6 ou 7% o que realmente para nós e o noso ritmo imos facendo camiño...

 

 e seguimos, non hai moito que contar, estamos subindo, pero van pasando os quilómetros mesmo mais rápido do que pensamos

 

 

Entramos en Castilla y Leon... 

 

 

Avituallento no Alto de Portelo, recargo o botellin, con auga e xeo, e xa estamos arriba, faltan uns 15 km pero xa sabemos que o facemos, que estamos ben de tempo, e ben de ánimo, mándolle un aviso a Uxia e o próximo sera en meta...

 

o sair do avituallento creo que os km mais duros. O Alto do Comeal, unhas rampas para facer un pouco de zetas pero subido, cando chegamos arriba, dime Oscar, o primeiro da ruta longa, esta a uns 500 metros por detras... pasounos a uns sete quilómetros de meta, animamolo como non podia ser doutro xeito, e perdémolo de vista na seguinte curva... outro nivel !

 

arriba

 

 

Practicamente ata chegar a Pedrafita é un llanear e mesmo baixar , para unha vez que pasamos xirar a dereita, e empezar o último alto a meta, 

sorpréndenos un espectador que me grita:

-ánimo carlos, sigoche en Strava! 

 

quedan catro quilómetros, miro o reloxo e non creo que chegue por debaixo de catro horas, pero imos estar moi próximos. Espectacular o día, xa o temos casi feito, subo o meu ritmo, costa pero o pasar unha curva, vexo as carabanas e coches aparcados, a meta o son familiar de Terio Carreras animando os que van pasando por meta, xa non queda nada...

 

Entrando en meta, xa esta feito!

 non morremos, chegamos cun sorriso, e con ganas de mais, para o ano, esperemos ser tres nesta estupenda ruta.
 

En meta 4:04:06. posto 11 na miña categoria..

pero o mellor é poder compartir estes momentos co amigo e compañeiro de adestramento, por moitos mais asi, Sr 4.0. 

acabados, baixamos o que teoricamente eran as duchas, e o chegar o aparcamento, vexo unha cara coñecida, e paro o coche.. 

- perdón, eres el de "bikineros"??

- si, claro...

tiro de freno de man, baixo, e falo con eles, un placer e coméntolle, que lle fixera unha pregunta, cando tiñamos pensado ir ao Gamoniteiro e o Angliru... un placer.

 

 Tiñamos pensado chegar mais tarde e a organización era distinta pero hai que fluir e improvisar, collemos o coche e ca calor que facia, non apetecia comer asi aproveitamos para achegarnos a casa. 

Xa no Temple o recovery merecido

 

 chegados a casa a medalla o seu sitio, satisfeito e con ganas de repetir.

boísimo día

 

 

Altimetrías e perfil