Parque natural Las Ubiñas-La Mesa

 Unha fin de semana espectacular

 

Marchamos para Asturias e imos o Parque natural las Ubiñas-La Mesa, viaxe tranquilo, e antes temos que parar a coller as chaves da cabaña, na casa de Isabel e Jose Maria, como non podia ser de outro xeito, unhas botellas de sidra e un queixo acompañaron a conversación

 Tiñamos que subir por unha pista e o ir subindo foise cubrindo de neboa, que non deixaba ver moito, por non decir nada do que descubririamos o dia seguinte.

 

Curiosidades, o día seguinte había unha carreira de montaña, parece que o deporte non nos deixa, 

Despois dun porteo duns 40 minutos chegamos a cabaña, deixar as mochilas e descargar é un placer.

 

Ainda que non ia frio, unha lareira e unha boa conversación dan vida.

 Despois de durmir o son dos cencerros que acompañan as 24 horas, saio da cabaña esperando ver o que se non contou, pero seguia cuberto.

Pouco a pouco a bretema vai baixando e empeza a abrir un panorama espectacular, Pacho vainos describindo todo o que vemos, as cobas e os picos que temos enfrente.

e despois dun bo almorzo, preparamos mochilas para pasar o día na montaña, imos subir ó 

Pico Farimientu

arrancamos e cruzamonos con algún corredor da ruta longa, damos ánimos como sempre e seguimos

 

antes de iniciar unha boa subida, para pasar o outro lado dun paso, atopamos moito ganado, e unha impresionante manada de rebecos

 Pacho burato que ve, burato que ten que investigar, eso de ser espeleologo vai na xenetica

O pico Farimientu xa se divisa

 

desde aqui, quedan uns 300 metros de desnivel...último esforzo, para subir

 

con tranquilidade e tendo un mar de nubes a nosos pes, subimos a 2168 metros, para min son 2200 e ese dato non mo quita ninguen.

Pico Farimientu

habia que portealas, e non o sabian, pero unha estrella ó chegar a cima, ou unha radler para quen lle guste, son detalles

Gamoniteiro o fondo

buitres voando, impresionante

outra clase maxistral, a nosa cabaña estaba a esquerda detras das montañas e non podiamos divisala

 no pico, podeste mover, pero o meu vértigo decíame que moito coidadiño, e que as excursións non acaban ata que baixas da montaña.

 

 

 despois dunhas oito horas de pateada, chegamos a cabaña, agora si, toca descansar un pouco

 que bonito dia, cansados de levar unha mochila cargada o lombo todo o día, pero a experiencia e a vivencia queda xa para sempre.

o serán, baixa o fresco, suben as nubes e prendemos o lume para cear.

 

recollemos, limpamos e toca voltar o coche.

e como non podiamos marchar sen comer un pouco de gastronomia local, un bo entrecot a salsa de cabrales, pote de castañas e arroz con pitu

 

 Unha fin de semana para lembrar